Lichtpuntje 59: het lekkerste toetje van de hele wereld
Ik ben tiramisu aan het maken en kan een grote glimlach niet onderdrukken. Het gaat soepel en daar had ik 2 jaar geleden alleen maar van kunnen dromen. Toen had ik nog niet uitgevonden hoe ik kon koken met hersenletsel. Ik had vooral ervaren dat het een lastige klus was omdat er veel dingen tegelijk moesten. En dat kon ik niet zo goed. Dat liep het merendeel van de tijd flink in de soep.
Toen Pierre plotseling overleed, zat ik dus ook in kookopzicht met mijn handen in het haar.
Want eten en drinken zijn nou eenmaal dingen in het leven, die echt moeten. En dan is koken een vaardigheid die heel handig van pas kan komen. Het was dus een beetje lastig dat ik juist die vaardigheid nog niet zo goed onder de knie had. Wat nu?
Mijn lieve buren kwamen met een geweldige oplossing. Ze boden aan om bij toerbeurt, zolang als dat nodig was, elke avond voor me te koken. Ik hoefde hun maaltijd alleen maar op te eten. Als ik niet bij vrienden at, ging tussen 6 uur en half 7 de bel en stond er een lieve buurman of -vrouw met een bordje eten voor de deur.
Wat ben ik verwend in die periode. De één bracht een heel menu in mooie bakjes op een presenteerblaadje en de ander voorzag me van een schaal lasagne naar een recept van Jamie Olivier waar ik de halve week mee vooruit kon. Ook maakte ik met veel plezier kennis met vegetarisch eten en als klap op de vuurpijl kreeg ik ooit een verrukkelijke fondueschotel.
Ik ben mijn buren met terugwerkende kracht vreselijk dankbaar. Wat is deze geste een enorm lichtpunt geweest! Menige dag gedurende die eerste afschuwelijke maanden ben ik doorgekomen in de wetenschap dat er ’s avonds een bordje lekkers voor me klaar zou staan.
Mensen zeggen vaak dat ze het zo moeilijk vinden, dat ze niet weten wat ze tegen me moeten zeggen of wat ze kunnen doen. Ik antwoord dan dat het niet groots hoeft te zijn. Het gaat om de simpele kleine dingen. En dat kan dus een bordje eten zijn.
Ik was dolblij met mijn persoonlijke maaltijdservice, maar na een aantal maanden wilde ik graag weer voor mezelf zorgen. De Koude en warme kunstjes van revalidatiecentrum Groot Klimmendaal boden uitkomst. In dit kookboek speciaal voor mensen met hersenletsel staan bijna 100 recepten uitgewerkt in hele kleine stapjes. Ideaal zo bleek al snel! Ik kon weer koken en dat was een lichtpunt!
In deze eetbijbel stond ook een recept voor tiramisu, mijn favoriete toetje. In een overmoedige bui, toen de nood aan troostvoer hoog was, heb ik het gemaakt. Niet met koffie maar met vlierbessensiroop, die ik gekregen had van mijn Friese vrienden. Het bleek een onverwacht goede combinatie te zijn.
Eerst testte ik het een aantal keren op mezelf. Dat ging goed. Daarna durfde ik het aan anderen voor te zetten met als gevolg dat vriendin J. stiekem uit de ijskast ging snoepen, mijn vader stil viel en verrast opkeek en ik samen met vriendin T. de hele bak heb leeg gesnoept. Ik zeg: die tiramisu is een lichtpunt en mag blijven!
