Verplicht rusten: zo denk je het om

Lichtpuntje 39: mijn mijmermoment. Mmm!

Menig hersenletselpatiënt zal herkennen dat je je dag heel goed moet plannen en indelen. Daar heb je een agenda en in mijn geval ook een instrument voor nodig, de activiteitenweger. Dat is een methode om al mijn activiteiten op een dag te labellen en punten te geven.

In het begin maakte ik schema’s en telde ik braaf elke dag op en af. Nu heb ik een soort automatische weger in mijn hoofd. Ik mag gemiddeld niet hoger dan op +7 uitkomen. En dat is niet veel. Dat betekent dat er tegenover een beetje inspanning een hoop ontspanning moet staan. Om mezelf daarbij te helpen heb ik dagelijks – ik ben van de horizontale programmering – een verplichte rustsessie ingebouwd. Meestal zo tussen één en drie.

Maar dat klinkt natuurlijk niet echt sexy, verplichte rusturen. Dan is het bij voorbaat al niet leuk. Zo voelde het ook. Hè getver moet ik weer. Wetende dat ik het broodnodig heb om me dagelijks even terug te trekken in het donker zonder prikkels.

Daar moest ik wat op verzinnen, maar wat?

Mijn mijmermoment schoot er plotseling door me heen tijdens één van die rustsessies. Dat klinkt toch veel beter? Ik trek me even terug. Nestel me in de hangmat of ga lekker in mijn bed liggen voor mijn mijmermoment. Afgekort MMM! Het voelt meteen een stuk relaxter, het lukt beter om te ontspannen en de creatieve ideeën stromen binnen!

Omdenken heet dat volgens Berthold Gunster, auteur van Ja maar…huh?! Dat is een soort psychologische jiujitsu waarbij je van een probleem een mogelijkheid maakt. Er zijn 15 verschillende omdenktechnieken.

Ik ben niet meer zo van de zelfhulpboeken maar hier wil ik meer van weten. Dus bestel ik het boek en ga omdenken volgen op twitter. Ik krijg meteen een bericht terug met een persoonlijke tekst.

“Ha Marloes. Leuk dat je omdenken volgt. Helemaal fijn. En terecht, natuurlijk. Beer op de weg? Give him a hug! Groet Berthold”

“Mmm, interesting concept”, zou Pierre gezegd hebben. Volgzaam als ik ben, pak ik mijn knuffelbeer er nog maar eens bij. Die heb ik van wijlen mijn lief gekregen toen hij me ten huwelijk vroeg. “Heb je iets om te knuffelen als ik er niet ben”, zei hij toen. Hoezo vooruitziende blik?