Lichtpuntje 234: magisch gevoel
“Ik wil graag een persoonlijk schilderij laten maken als cadeau voor de 30e verjaardag van mijn dochter. Kan dat?” Dat vraagt coach J. me als ik haar een keer spreek over mijn bedrijfje.
Ja, natuurlijk kan dat. Wat een leuk verzoek! En dus zitten we op een zonnig zaterdagochtend bij mij aan de eettafel om haar ideeën verder te bespreken en uit te werken.
Als de J. de quote ‘Volg je hart, dat klopt’ achterop schilderij Spoor van liefde II ziet, zegt ze: “ja, dat is het.” Dat moet het thema van dit verjaardagscadeau worden.
Haar dochter M. heeft op dit gebied al veel stappen gemaakt, maar zit ook nog wel in een proces. Dit schilderij moet haar er, elke keer als ze ernaar kijkt, aan herinneren dat wat ze doet, goed is en dat ze daarop kan en mag vertrouwen. Nu en vooral ook naar de toekomst toe.
Daarbij is bovendien de liefde en de warmte van het gezin, waar ze uit voortkomt, er altijd. Ook dat moet zichtbaar zijn in dit kunstwerk, maar wel graag op een subtiele manier. Er moet wat te ontdekken zijn.
Symboliek
Al pratend en brainstormend ontstaat het plan om van elk gezinslid een kledingstuk in het schilderij te verwerken. Dus gaat J. thuis op onderzoek uit en kledingkasten afstruinen.
Wil jij ook een persoonlijk schilderij laten maken, waarin jouw eigen verhaal verbeeld wordt?
Speciaal voor jou geschilderd met jouw eigen materialen erin en in kleuren, die jij mooi vindt?
Neem dan gerust contact op.
Dan bespreken we geheel vrijblijvend de mogelijkheden.
Het resultaat van haar zoektocht is een oude spijkerbroek van broer S, een oud spijkerjack van vader H. en van J. zelf een tanktop. Ze komt ze langs brengen op de dag, dat het een jaar geleden is, dat we samen een belangrijk gesprek bij UWV voerden. Hoe symbolisch!
Spijkerbroekendoek
Een week later (ik kan het nooit over mijn hart verkrijgen om meteen de schaar in zulke dierbare materialen te zetten) ga ik, na een vroeg rondje hardlopen, aan de slag.
Ik knip de pijpen van de spijkerbroek af, torn ze aan de binnenkant los en verwijder minstens -;) 100.000 losse draadjes.
Nu heb ik 2 lappen, waarmee ik ga passen en meten op het spieraam, dat ik nog op voorraad heb. Hmmm…de stukken stof samen lijken hoog genoeg, maar niet breed genoeg.
De mouwen van het spijkerjack bieden uitkomst. Met vereende krachten, een flinke portie geduld en wat gedoseerd geweld torn ik het oerdegelijk Levi’s jeansjasje uit elkaar.
Als ik beide lappen in de lengte aan elkaar zet, kan ik ze mooi als een soort extra pijp gebruiken en kom ik wel uit met de maten, concludeer ik. Dus naai ik het geheel aan elkaar met de gedeelten uit het spijkerjack van pa tussen de broekspijpen van broer in. Hoe symbolisch!
Nu is het nog een kwestie van het doek op het spieraam spannen en het geheel van een flink aantal lagen caparol en gesso voorzien, zodat ik een maagdelijk wit schilderscanvas krijg.
Baan van liefde
Tijdens ons gesprek hebben J. en ik bedacht dat er een soort baan van harten op het schilderij moet komen.
Die wil ik maken van ‘stapeltjes’ van 3 harten van 3 verschillende formaten op elkaar, waarbij die 3 hartjes steeds uit verschillende kledingstukken komen. Het idee daarachter is dat in elk setje vader, moeder en broer verbonden zijn. Zo wordt het als het ware een baan van liefde.
Met behulp van malletjes reken ik uit dat ik in totaal zo’n 12 setjes nodig heb.
Gezien de beschikbare hoeveelheid stof is het dan het meest logisch om de body van het spijkerjack te gebruiken voor grote harten, de tanktop voor de middelgrote harten en het restant van de spijkerbroek voor de kleine hartjes.
Op mijn verjaardag, als ik toevallig heel erg zin heb om iets met mijn handen te doen, teken ik de bijna 40 hartjes uit op de stof en knip ze uit.
Kippenvel
Uit de losse pols leg ik ze op het doek. Gewoon om even te proberen en te kijken hoe het staat. Het ligt eigenlijk meteen goed, constateer ik tot mijn verrassing. Voor de zekerheid laat ik het nog een paar nachtjes bezinken en ga dan alles bevestigen.
Eerst markeer ik de plek van alle harten en plak ze dan van rechtsboven naar linksonder stuk voor stuk vast met caparol. Het levert vieze plakhanden en zere hamstrings op, maar dat is het meer dan waard, want het ziet er super gaaf uit.
Hoe speciaal is het dat ik materialen van het hele gezin mag verwerken in een heel persoonlijk schilderij voor de 30e verjaardag van de dochter des huizes? Elke keer als ik eraan denk, krijg ik kippenvel. Iemand zal maar zo’n cadeau voor je verzinnen. Ik voel de liefde en de warmte stromen.
Na 2 lagen gesso breng ik nog een laag zand aan. Dat past bij de stoere kant van M. en bij haar liefde voor het strand. Het levert daarnaast ook een mooi reliëf op als ik er dadelijk met een paletmes en verf overheen ga.
Kleuren van de zee
Zo zeker als J. is over het thema van het schilderij, zo onzeker zijn we over de kleuren. M.’s huis geeft niet echt aanknopingspunten en ook haar lievelingskleuren weten we niet.
We komen uiteindelijk, in lijn met het verhaal achter dit schilderij, uit bij een set van warme kleuren: bruin, aarde en crème als basis met rode en oranje kleuraccenten.
Maar … als J. een keer gaat winkelen met M. en haar in een winkel met woonaccessoires subtiel vraagt naar haar favoriete kleurenopstelling, blijkt dat er één te zijn met crème, zeeblauw en turquoise. Meer de kleuren van het stand en de zee dus. Niet zo gek, want M. is dol op het strand.
Wat een geluk dat J. dit nog aan de weet is gekomen. Anders hadden we er toch mooi heel erg naast gezeten.
Zelf heb ik tijd nodig om aan deze nieuwe kleuren te wennen. Het maken van een inspiratiecollage en een testpalet van een aantal kleuren blauw, turquoise en groen helpt. Langzaam zakt het in.
Cocon van liefde
Eerst breng ik een aantal lagen crème met een beetje sienna (=aardetint) aan. Dat doe ik met nieuw gereedschap, waarop ik mezelf getrakteerd heb.
Het zijn megapaletmessen, die me doen denken aan de glaceermessen, waarmee de banketbakkers taarten en vlaaien egaliseerden in de dorpsbakkerij waar ik tijdens mijn middelbare schooltijd werkte. Mmm!
Dan ga ik aan de slag met kleur. Met kleinere paletmessen breng ik een laag blauw en groen aan over alle harten. Het is het niet. Alleen kleur in het focuspunt dan. Dat is niet onaardig en al beter.
Dan valt me in om de lijnen en de naden van de harten, die al in het schilderij zitten, als uitgangspunt te gebruiken. Dat is het! Zonder dat ik erbij nadenk, ontstaat een soort van coconachtige vorm.
Hoe bijzonder! Dit is de cocon van onvoorwaardelijke ouderlijke liefde en warmte, die er altijd voor M. is. Ze wordt erdoor gedragen en kan er altijd op terugvallen. Het is precies wat dit schilderij moet uitbeelden.
Toekomst
Alleen is de buitenkant nu saai. Er moet om te beginnen meer leven in. Met brede kwasten en crème en sienna ga ik aan de slag. In grote bewegingen werk ik van buiten naar binnen. Eerst van rechtsonder naar het focuspunt, dan van linksboven naar datzelfde punt.
Dit is een heel eind in de goede richting. Er komt beweging in het schilderij en die gaat als het ware naar de toekomst toe. Precies zoals J. het wilde. Later benadruk ik dat vooral rechtsboven nog een beetje meer.
Zachte armen
Dan de kleurvlakken, die ik her en der heb aangebracht. Die zijn te te netjes en te symmetrisch, en dus saai.
Ik ga voor de radicale aanpak. Aan de onderzijde haal ik alles weg en laat er één op een andere plek weer terugkomen en ook aan de bovenkant mag er één overblijven.
Als ik het geheel nog eens van een afstand bekijk, weet ik ineens waarom dit zo moest.
Het zijn ‘2 zachte armen om je heen’ geworden uit het bekende liedje uit de film Ciske de rat. De rest van de tekst is totaal niet van toepassing op dit gezin en het thema van dit schilderij, maar deze zin wel. Alweer zulke mooie symboliek!
En alsof het zo moet zijn, schiet ook op dit moment de titel door me heen: Zee van warmte. Dat wordt hem. Niks meer aan doen.
Doorleefd gevoel
Nu alleen het focuspunt nog. Om dat goed te kunnen afmaken, hang ik Zee van warmte op verschillende plekken in mijn woonkamer. Daar is het licht beter en kan ik het schilderij makkelijker van een wat grotere afstand bekijken.
Het moet subtieler en lichter en er moet verbinding komen tussen de cocon en de rest van het schilderij.
Ik ga in de ‘niet denken maar gewoon doen’ modus. Steeds als ik iets zie en/of voel, werk ik het bij, waardoor het schilderij zich als het ware spontaan verder vormt. Door al die lagen krijgt het een doorleefd karakter. Daar hou ik van en dat vind ik mooi!
Wel apart trouwens hoe dat gaat bij mij, dat kijken en voelen. Het is niet alleen kijken met mijn ogen. Er is een direct lijntje met mijn gevoel in mijn onderbuik. Dat gaat automatisch en onbewust. Ik kijk als het ware met mijn gevoel en zie en voel intuïtief wat er nog moet.
Als ik weer op de klok kijk, is het zomaar ineens 1,5 uur verder en ben ik doodmoe, maar de beloning is vorstelijk. Want daar is eindelijk dat magische gevoel. Dat heerlijke gevoel dat het nu klopt en dat het goed is zo. Yes!
Voor de zekerheid bekijk ik het ‘s avonds nog in de schemer en maak ik zwart wit foto’s en ook die bevestigen mijn gevoel. Rest nog het schilderen van dé quote op de achterkant, het aanbrengen van een professionele vernislaag en natuurlijk signeren!
Grote lach
Een week of 2 later komt J. Zee van warmte samen met haar man halen. Ze zijn enthousiast. “Ja mooi,” zegt J. met een grote lach op haar gezicht. En daarna: “dat groen ook. Er valt genoeg in te ontdekken, maar het is toch ook rustig.”
Vader H., die niet wist wat zijn vrouw en ik precies bekokstoofd hadden en met pijn in zijn hart zijn spijkerjack had afgestaan, voegt toe: “ik had verwacht iets met spijkerstof te zien, dus moest even wennen, maar ik ga het steeds mooier vinden, hoe langer ik er naar kijk.”
Gelukkig! Ik weet natuurlijk dat ik er mijn ziel en zaligheid in heb gestopt en de wensen zo goed mogelijk heb vertaald, maar het is toch altijd weer een opluchting, zo’n positieve reactie.
Alleen is het nu wel dubbel spannend, want wat zou dochter M. vinden? S. maakt zich daar niet zo’n zorgen om. Droog merkt hij op: “natuurlijk vindt ze het mooi, ze is een kind van ons!
En dat blijkt later ook. M. is ontroerd en vindt het prachtig. “Ik loop met een glimlach van liefde door mijn huis,” appt ze haar moeder. En mij mailt ze: “bedankt voor het vertalen van alle mooie dingen in het leven. Liefde!”
Lichtpuntjes
Wat een geweldige, liefdevolle opdracht vol lichtpuntjes was dit. Ik heb er, ondanks de worstelfases, die er natuurlijk ook waren, met veel plezier aan gewerkt.
Want elke keer als ik dacht aan het verhaal en het thema achter dit prachtige verjaardagscadeau kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht.
Het was bovendien bijzonder om te zien hoe dit persoonlijke schilderij en de bijbehorende symboliek zich intuïtief onder mijn handen vormde, hoe ik steeds als vanzelf voelde hoe het verder moest en wist wat de volgende stap was.
Wie had ruim 15 jaar geleden, toen ik vooral in vergaderingen zat en spreadsheets maakte en analyseerde, kunnen denken dat ik dit als werk zou mogen doen. Ik niet! Het kan verkeren in het leven.
Wil jij ook een persoonlijk schilderij laten maken, waarin jouw eigen verhaal verbeeld wordt? Speciaal voor jou geschilderd met jouw eigen materialen erin en in kleuren, die jij mooi vindt? Neem dan gerust contact op. Dan bespreken we geheel vrijblijvend de mogelijkheden.
