Lichtpunt 47: mijn eigen rots in de branding
Héél veel kaarten heb ik gekregen de afgelopen jaren. Ik ontving ze om me een hart onder de riem te steken, om me te condoleren en te feliciteren. Ze kwamen op moeilijke momenten of gewoon zomaar tussendoor. Ze hebben me steun geboden en ik heb er troost uit geput. Een lichtpunt op zich!
Al een tijd speelt er door mijn hoofd dat ik wat met deze prachtige stapel papier wil doen. Ik wil ze een apart plekje geven en niet onopvallend wegstoppen in één of andere doos. Dat is zonde want ze zijn zo mooi en ook nog voorzien zijn van bijzonder lieve teksten.
De voorbije maand heb ik ze stuk voor stuk nog eens bekeken en gelezen. Dat kun je werkverschaffing noemen, maar de realiteit is dat het me rust en houvast gaf in een oh zo verdrietige periode.
Tot nu toe ervaar ik het tweede jaar na het overlijden van Pierre namelijk als minstens net zo zwaar als het eerste. Het is anders maar zeker niet makkelijker. En dat valt me eerlijk gezegd een beetje tegen. Toen ik een paar maanden geleden meeschreef met mijn gevoel, ontstond het volgende gedicht.
Afgewerkt heb ik alles
het eerste jaar
In de projectmanagement mode gezeten
Omdat het moest
van buitenaf
Omdat het moest
van mezelf
Ik kon niet anders
Geloof me,
ik heb verdriet gehad
en me ellendig gevoeld
Maar de pijn was te groot,
te groot om écht te voelen
Het was meer dan ik aankon
Doen en bezig zijn
Overleven was het
uit pure zelfbescherming
Nu pas,
nu er echt niks meer moet
dóórleef ik de pijn
beleef ik de onmacht
en het gemis
Ik neem m’n verdriet
En nog is de pijn
groter dan mezelf
Ondragelijk
Afschuwelijk
Afgrijselijk
M’n hart is uit m’n lijf gerukt
Ik voel me geamputeerd
en ben een deel van mezelf kwijt
Woorden schieten echt te kort
Ik mis mijn rots in de branding en mijn veilige haven. Die moet ik voortaan zelf zijn. En het lichtpunt is dat me dat met wat kunst- en vliegwerk best lijkt te lukken. Dat geeft hoop en vertrouwen. Ik weet inmiddels dat als ik kopje onder ga, dat ik dan op eigen kracht vanzelf wel weer boven kom drijven. En dat er dan voldoende mensen zijn, die me een handje willen helpen.
En die uitgestoken handen, die wil ik zichtbaar maken als ondersteuning voor de moeilijke momenten. En dus heb ik bedacht om collages te maken van al die kaarten. Ze staan symbool voor alle hulp, die ik de afgelopen periode heb mogen ontvangen en waarvoor ik zo enorm dankbaar ben.
In oude Ikea wissellijsten creëer ik eerst 2 rustgevende composities, één met knuffelkaarten en één met zonnige strandbeelden. Daarna schik ik een stapel bloemenkaarten tot een roze ‘boeket’ en de kaarten met spreuken voeg ik samen tot een warme woordenvloed in een lijst. Het wordt veel leuker dan gedacht en ik heb nu al gemerkt dat die paar lullige lijsten met ansichtkaarten me kracht geven. En dat is dan toch echt weer een lichtpunt!
