Lichtpuntje 162: nieuw, ander schilderij
Met kloppend hart steek ik de stekker in het stopcontact.
Maar er gebeurt niks. Helemaal niks.
De lichtjes van mijn meest dierbare schilderij Verlicht hart doen het niet.
Ook dit doek heeft de verhuizing niet goed overleefd.
Ik voel de moed en het lood in mijn schoenen zakken.
Wat nu?
Dit schilderij is niet te koop.
Bijna al mijn andere schilderijen wel. Bekijk ze hier.
Dit is het eerste schilderij, dat ik maakte tijdens mijn revalidatie, waar weer licht in zat, en één van de laatsten voor de dood van Pierre. En omdat het zo mooi mijn schilderijen met mijn lichtpuntjes verbindt, vormt het ook nog de header van mijn website.
Dat mag niet kapot zijn.
Dat kan niet.
Ik moet huilen, heel hard huilen, uit mijn tenen komen de tranen.
Dit kan ik er in Augustus, de sterfmaand van wijlen mijn lief nou net niet bijhebben.
Ontroostbaar app ik vriendin P.
Ze weet wat dit doek voor me betekent, reageert superlief en oppert, als ik weer een beetje gekalmeerd ben, of ik de lichtjes misschien kan vervangen?
Daar had ik al aan gedacht maar ze zitten muurvast, dus dat lijkt me onmogelijk.
Of toch niet?
Eerst pak ik puur intuïtief de doos met kerstspullen erbij. Daarin vind ik, alsof het zo moet zijn, een ongebruikt snoer met kerstlampjes, die oorspronkelijk uit de inboedel van Pierre komen. Voor de zekerheid test ik ze: ze doen het!
Dan frommel ik een beetje aan de huidige lampjes. Mmm, met wat gedoseerd geweld krijg ik ze misschien toch best los. Met een oud aardappelschilmesje snijd ik voorzichtig de lijm kapot en begin te sjorren. Wauw, het lukt, in een mum van tijd verwijder ik ze allemaal. Het gaat soepeler dan verwacht en dat is een lichtpuntje maar ik ben er nog niet gerust op.
Want nu heb ik een schilderij met 10 gaten erin, terwijl het snoer van Pierre* uit 40 lampjes bestaat. Hoe ga ik dit aanpakken? Na rijp beraad en diep ademhalen maak ik met een handboortje, een priem en een schaar flink wat extra gaatjes bij. Vervolgens draai ik het doek om, stop de nieuwe lampjes erin en lijm ze één voor één vast.
Tijdens het plakken voel ik Pierre* heel dichtbij me. Sterker nog, ik hoor hem de verhuizers uitschelden om hun onzorgvuldigheid en tegelijkertijd mij troosten en verzekeren dat het goed komt.
Jij hebt voor hetere vuren gestaan, lief, en wel vaker iets wat onmogelijk leek, toch mogelijk gemaakt. Dit is een eitje voor jou. Vertrouw nou maar op je creativiteit en je intuïtie.”
Het klinkt me als muziek in de oren maar, ondanks mijn groeiende vertrouwen, ook wat al te optimistisch.
Na ruim een etmaal is de lijm droog en test ik de lichtjes. Ze hebben het plakgeweld overleefd en doen het nog steeds. Wat een lichtpuntje. Nu kan ik de voorkant bijwerken. Eerst plak ik de lampjes af en spuit en verf het groene plastic, dat zichtbaar is, crème en goud.
Dan breng ik stapje voor stapje ook de plekjes rondom de lichtjes weer in balans met de rest van het schilderij. Het is een kwestie van heel vaak afstand nemen en mijn gevoel volgen, net zolang tot ik tevreden ben over de compositie, de kijklijnen, de spanning en de kleuren.
© Pascalle van Vliet – www.fotogelukjes.nl
Als ik het af vind, voel ik de opluchting door mijn lijf gaan. Ik heb een nieuw, ander schilderij met veel meer lichtpuntjes erin en dat zijn ook nog eens de lichtpuntjes van Pierre. Hoe symbolisch! Het schilderij doet zijn naam nog meer eer aan, het krijgt een nog specialer plekje in mijn hart en het blijft nu zeker de header van mijn site. Ik kan niet nalaten om te denken dat dit misschien wel zo heeft moeten zijn en dat brengt de glimlach terug op mijn gezicht. Alles komt goed, en zo niet: dan toch! Wat een lichtpuntje!
Dit schilderij is niet te koop. Bijna al mijn andere schilderijen wel. Bekijk ze hier.
