Let op: lange blog, leestijd ongeveer 10 minuten
Lichtpuntje 102: mijn eigen olympische medaille
“Make us dream”, zegt de voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité Jacques Rogge tegen de atleten tijdens de opening van de Olympische Spelen in Londen. Nou ben ik geen atleet maar dromen over een bezoek aan de Olympische Spelen doe ik al vanaf mijn jeugd. Na meer dan een jaar van voorbereidingen is het zover. Ik ga naar de Olympische Spelen.
De reis wordt één groot lichtpunt en een droom die uitkomt. Ik heb de week van mijn leven, een week, die ik nooit meer zal vergeten en die voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staat. Regelmatig heb ik de neiging om het uit te schreeuwen van geluk en kom ik superlatieven te kort om mijn gevoel te beschrijven. Zowat de hele week heb ik een glimlach op mijn gezicht gebeiteld staan.
Logeerplek
Dat begint al als vriendin M., die ik al bijna 25 jaar ken en die inmiddels zo’n 15 jaar in Londen woont, me de logeerkamer in hun karakteristieke, stijlvolle en knusse Londense appartement laat zien: een heerlijk comfortabele ruimte, die van alle gemakken (zoals een eigen badkamer) voorzien is. De oranje doucheschuim, dito bloemen en een lief kaartje brengen me nog meer in olympische stemming.
Als klap op de vuurpijl heeft M. de kamer helemaal hersenletselproof gemaakt door zoveel mogelijk visuele prikkels weg te halen. Hoe lief. Ik voel me ontzettend welkom en krijg tranen in mijn ogen van ontroering! Hier voel ik me thuis en kan ik me veilig terugtrekken als alle drukte me teveel wordt. Wat een geruststelling en wat een lichtpuntje!
Vervoer
Dan het transport. Diverse media waarschuwen voor lange reistijden en grote drukte naar de diverse olympische locaties. In praktijk valt dat ontzettend mee.
Niet in de laatste plaats omdat M. per evenement, dat we bezoeken, zorgvuldig de meest gunstige route en het beste transportmiddel uitzoekt. We reizen met de eigen auto en met de dubbeldekkerbus en nemen regelmatig – heel luxe en wat een traktatie – een taxi. Verder maken we gebruik van de overground en de trein, waarbij het bijna altijd lukt om rustige zitplaatsen te vinden.
Die keren dat het wat drukker of luidruchtiger is, vangen we de meest aparte, hilarische en lachwekkende gesprekken op, waardoor de reis toch weer een lichtpuntje wordt. Zo is er een vrouw in de bus, die tegen haar gesprekspartner aan de telefoon beweert zeer close te zijn met rapper Jay-Z en pretendeert alles onder controle te hebben voor zijn concert in de O2 Arena. Alleen: in die zaal is net het Olympisch turntoernooi bezig, dus ergens klopt er iets niet…
Beveiliging
Er is veel te doen geweest over de beveiliging. Daarom verwachten we lange rijen en controles zoals op het vliegveld en houden er rekening mee dat we mijn medische verklaring moeten inzetten. Maar dat is op geen enkele locatie nodig.
We staan nergens langer dan 10 minuten, begeleid door enthousiaste vrijwilligers, in een goed georganiseerde rij. Het leger voert de controles veelal op uiterst professionele, nauwgezette én vriendelijke manier uit waardoor we er met een lach doorheen gaan en het doorgaans een zeer hartelijk begin van onze olympische dag is.
Vrijwilligers
Het eerste dat opvalt rond alle olympische locaties is de enorme hoeveelheid (in totaal liefs 70.000) enthousiaste, vrolijke en kundige vrijwilligers. Ze zijn herkenbaar aan hun paarse kledij met de olympische ringen op hun rug en allemaal even vriendelijk en gastvrij. Waar we ook zijn, er is altijd een goedgemutst iemand aanspreekbaar. Het is werkelijk hartverwarmend. Zij maken deze Spelen ‘happy and glorious’.
Volleybal in Earls Court
Ons eerste evenement is volleybal. Het vind plaats in Earls Court waar ik tijdens een stage in Londen om de hoek woonde. Alleen daarom is het al bijzonder om daar weer te zijn. We skippen de eerste wedstrijd van onze sessie en beperken ons tot de match van gastland Groot Brittannië tegen wereldtopper Italië.
Als we de zaal binnenkomen, ben ik compleet overweldigd. Wat een indrukken. Ik heb even de tijd nodig om alles tot me door te laten dringen en om te beseffen dat ik nu echt op de Olympische Spelen ben. Het enthousiaste Britse publiek moedigt hun op voorhand redelijk kansloze ploeg hartstochtelijk aan. Het werkt aanstekelijk maar helaas trekken de dames van team GB toch aan het kortste eind.
Tussen de bedrijven door vinden wij een heerlijk rustig hoekje om even wat te eten en om bij te komen van alle prikkels. Dat is hard nodig want tussen de punten door wordt steeds harde muziek gespeeld en zweept een entertainer, geholpen door cheerleaders, het publiek op. Omdat het een indoorlocatie is, komt dat extra hard binnen.
Die avond heb ik mede daardoor mijn enige echte dip van de week. Mijn gedachten gaan supertraag en het voelt alsof er messen door mijn hoofd steken. Ik maak me zorgen of en hoe ik dit de rest van de week ga volhouden. Achteraf blijkt dat gelukkig voor niks te zijn want ik heb op de outdoorlocaties veel minder last van de overdaad aan prikkels.
Hockey op het Olympisch Park
De volgende dag hebben we kaarten voor een hockeywedstrijd van het Nederlands dameselftal op het Olympisch Park. Ook hier besluiten we de tweede wedstrijd over te slaan en in plaats daarvan het immense park te verkennen.
Bij aankomst is de olympische sfeer meteen goed voelbaar. Overal lopen groepjes enthousiaste supporters door en met elkaar. Er heerst een ontspannen ambiance van vriendelijkheid, gemoedelijkheid en positiviteit. Het is een inspirerende omgeving, die energie geeft, en heel bijzonder en verrijkend om mee te maken.
De aanblik van het Aquatics Centre, de Waterpolo Arena en het immense Olympische Stadion zijn waanzinnig indrukwekkend. Het park zelf is prachtig mooi en vriendelijk aangelegd met brede paden, overal watertjes en veel groen. Vooral de velden met wilde bloemen stelen ons hart.
Verder is het grappig om de tijdelijke behuizing van de diverse media te zien. Zowel de BBC als de NOS zenden uit vanuit opgestapelde zeecontainers.
Na onze olympische wandeling zoeken we een rustige plek om te lunchen. We hebben geluk en vinden een picknicktafel aan de rand van het park met uitzicht op het Olympisch dorp. Wat een bonus! In betrekkelijke stilte eten we onze sandwiches en genieten van het moment.
Dan lopen we langs de Copper Box (de handballocatie) richting hockeystadion. Onze omgeving kleurt meer en meer oranje en ondertussen is het weer ook ideaal geworden. Wolken en zon wisselen elkaar af en er staat een verfrissend briesje. Kan het beter? Ja zeker, want als we het stadion binnenkomen, blijkt dat we op rij 1 schuin achter de dug out van Nederland zitten met een prima overzicht over het blauwe kunstgrasveld.
Ik kan geen woorden meer vinden voor de euforie, die ik voel en knijp M. regelmatig in haar arm. Als je me van te voren verteld had dat het zo zou zijn, had ik het niet geloofd. Het is alles wat ik me er van voorstelde en meer dan dat. Met recht een droom, die uitkomt. Ik voel me bevoorrecht en dankbaar.
Als Nederland dan ook nog de rode Chinese muur met 1-0 slecht en we zien dat Prins Willem Alexander en Prinses Máxima tevreden zijn, gaan we, nadat we nog een blik hebben geworpen op het Velodrome, de Basketball Arena en Park Live, megablij naar huis.
Daar vinden we uit dat ons geluk nog niet op is en dat we morgen onder andere beide halve finales in de herenenkel gaan zien op Wimbledon. Hoe zou het toch komen dat ik deze dag een stuk beter verhapstuk dan die van gisteren?
Tennis op Wimbledon
Op vrijdag gaan we naar het Olympisch tennistoernooi op Wimbledon. Vlakbij het park zien tennisser Jo Wilfried Tsonga uit een huis komen. Hij oogt relaxed en als we even later het terrein oplopen, staat hij samen met zijn collega’s van het Franse team op de trainingsbanen. Wat een leuk begin van deze dag!
Omdat we de start van de eerste wedstrijd niet willen missen, gaan we meteen naar onze plaatsen op het Centre Court. Het is indrukwekkend en bijzonder om in deze tennistempel, die ik al zo vaak op televisie heb gezien, te zijn. Ik kom ogen en oren te kort.
De eerste partij gaat tussen de Argentijn Juan Martin del Potro en Roger Federer. Het is een voorrecht om de Zwitser te zien spelen. Hij beweegt zó soepel, het ziet er zó simpel uit en zijn slagenarsenaal is zó veelzijdig. Helaas maakt hij vandaag ook veel onnodige fouten en omdat Del Potro goed speelt, doen de heren niet voor elkaar onder. Na 4,5 uur strijd wint Federer de 3e set met 19-17. Wat een wedstrijd!
Bij 16-15 knijpen wij er tussenuit omdat ons zitvlees opraakt en omdat we ook nog wat van het park willen zien. Op een rustig plekje bij het andere grote showcourt verorberen we op een bankje in het zonnetje een portie knapperige fish and chips. Het smaakt heerlijk!
Daarna lopen we verder en komen we bij Henman Hill of tegenwoordig Murray Mount. Er heerst een geweldige, vriendschappelijke en gemoedelijke atmosfeer. Wat is het leuk om dit in het echt te zien en te ervaren! Bovenop de berg vinden we aan de rand van het complex een rustig parkje met picknicktafels. Ik ga er even liggen en doe mijn ogen dicht om bij te komen van alle indrukken.
Als we via het scherm horen dat Serena Williams Victoria Azarenka bijna van de baan geveegd heeft, is het tijd om terug te lopen naar het Centre Court. We willen namelijk niks missen van de partij, die komen gaat en die het klapstuk van de dag moet worden. De Brit en publiekslieveling Andy Murray speelt zijn halve finale tegen de Serviër Novak Djokovic.
Het is tennis van superhoog niveau, het gaat onwaarschijnlijk hard en het zijn beiden fantastische atleten: wat halen ze veel. Niet normaal! Onder luide en hartstochtelijke aanmoedigingen van de 15.000 toeschouwers, die op Davis Cup-achtige wijze compleet uit hun dak gaan, haalt Murray de eerste set binnen.
Dan heb ik, middenin dit spektakelstuk, behoefte aan een moment voor mezelf. Ik wil deze geweldige ervaring even heel bewust tot me door te laten dringen. Daarom ga ik naar de wc.
Daar schiet plotseling en totaal onverwacht een beeld van Pierre door mijn hoofd. Ik zie hem uitbundig dansen, springen en juichen op zijn wolk en glunderen van plezier. Hij is blij voor mij en is trots op me, ik voel het. Met een glimlach op mijn gezicht ga ik terug naar onze plaatsen bovenin de nok van het stadion.
Daar zien we hoe de partij ook in de 2e set gelijk opgaat en ontzettend spannend is. Weer laat Murray op de belangrijke punten zijn allerbeste tennis zien en daarom trekt hij verdiend met 7-5, 7-5 de wedstrijd naar zich toe. Het Centre Court ontploft en wij genieten intens. Mooier dan dit wordt het niet. Wat een dag! Het overtreft mijn stoutste verwachtingen.
Beachvolleybal op Horse Guards Parade
De volgende ochtend gaan we in alle vroegte naar het centrum van Londen. Daar vindt op Horse Guards Parade vlakbij Buckingham Palace het beachvolleybaltoernooi plaats. De eerste wedstrijd van onze sessie slaan we over maar de 2e tussen een Braziliaans en een Duits koppel willen we graag zien.
We zitten hoog in het stadion en hebben daardoor een schitterend uitzicht over allerlei historische regeringsgebouwen en de London Eye, het grootste vaste reuzenrad van Europa.
Wederom is de sfeer fantastisch en is het publiek ontzettend enthousiast ook al omdat het door een entertainer en dansende beachbabes en –boys flink wordt aangemoedigd. De wedstrijd eindigt in een makkelijke overwinning voor het Braziliaanse duo, de latere finalisten.
Rustig weekend
De rest van het weekend brengen we rustig door. M. bakt overheerlijke poffertjes en we pikken, om in de sfeer te blijven, af en toe wat Olympische televisie mee. Zo zien we dat Ranomi Kromwidjojo naar haar 2e goud zwemt, Murray het tennisgoud voor zich opeist en Usain Bolt op spectaculaire wijze de 100 meter wint.
Holland Heineken Huis
Op maandag begint onze dag met een bezoek aan het Holland Heineken House. De thuishaven van oranje is gevestigd in het statige, monumentale Alexandra Palace in het noorden van Londen en voor de gelegenheid helemaal omgetoverd tot een oranje en groen ontmoetings- en feestparadijs.
Er zijn een aantal muren bekleed met de mooie prestaties van de Nederlandse atleten en in een grote zaal vinden we een brasserie en een bar, de televisiestudio van RTL en diverse stands. Ook is er een tribune, waar toeschouwers op grote schermen de Spelen kunnen volgen.
De meeste ruimte is voor de ‘medal ceremony hall’ ofwel de enorme feesthal. Er kunnen zo’n 5000 supporters in en er hangt zo vroeg in de ochtend een enigszins verschraalde bierlucht.
Buiten stuiten we op de studio van London Late Night, het programma dat de NOS elke avond uitzendt. Het is grappig om te zien hoe televisie van een redelijk doorsnee terras een wonderschoon plaatje kan maken. In een tent er tegenover zit Radio 538. Als we langs de studio lopen horen we een bekende stem en zien we Ranomi Kromowidjojo net een interview geven.
Na een uurtje vinden we het genoeg en rijden weer naar huis. Het is leuk om de plek, die zoveel te zien is in diverse media, in het echt te ervaren en het roept warme herinneringen op aan mijn vroegere werkleven maar als ik heel eerlijk ben, gaat mijn voorkeur als pure sportliefhebber toch uit naar het bezoeken van de olympische evenementen.
Voetbal op Wembley
Hoewel ik de vermoeidheid nu goed voel en mijn lijf flink begint te protesteren, gaan we die middag toch naar onze laatste sessie: de halve finale vrouwenvoetbal tussen Japan en Frankrijk op Wembley.
Als we net na het begin van de wedstrijd aankomen, valt meteen de enorm gezellige sfeer van verbroedering en saamhorigheid op. Het is de sfeer, die we de hele week al proeven en die deze Spelen tot een echt sportfeest maken!
Franse mannen, die heel gepassioneerd meeleven met hun vrouwenteam, Japanners van alle leeftijden in traditionele kledij, Britten, die de Olympische sfeer willen opsnuiven, alles zit door elkaar en gaat samen op de foto. Het is alweer hartverwarmend om erbij te mogen zijn.
Daarnaast is Wembley werkelijk een prachtig (en megagroot) stadion. Wat een belevenis om op deze heilige voetbalgrond een wedstrijd bij te wonen.
Als we (om de drukte van 90.000 mensen voor te zijn) halverwege de 2e helft naar huis gaan, dringt het ineens tot me door: mijn olympische avontuur is voorbij! Ik word er melancholiek en weemoedig van en denk terug aan mijn jeugddroom en aan de toespraak van Jacques Rogge.
Andere kinderen dromen ervan een medaille te halen op de Olympische Spelen. Mijn droom was om als supporter een keer bij dit grootste sportevenement ter wereld aanwezig te zijn. Dat leek door mijn gezondheidsbeperkingen een mission impossible te zijn geworden. Maar niets is minder waar want deze week is mijn droom uitgekomen.
Dit alles dankzij:
- een zorgvuldige en weldoordachte voorbereiding
- een goede en slimme planning ter plaatse wat betreft keuze van wedstrijden, rusten, eten en vervoer, die zoveel mogelijk aansloot bij mijn normale dagstructuur
- wat extra medicatie
- en de doortastende, genereuze, begripvolle en warme hulp van M. en haar partner R. Lieve M. en R., vanuit het diepst van mijn hart zeg ik: dank jullie wel. Zonder jullie had dit nooit maar dan ook nooit gekund!
Dromen zijn dus geen bedrog. Het moet anders en het is niet meer vanzelfsprekend maar het kan nog wel en dat is een megalichtpunt. Ik heb op mijn manier mijn eigen olympische medaille gehaald!
En dit onwaarschijnlijk bijzondere cadeau is zoveel meer dan een droom, die uitkomt. Ik neem deze ervaring voor altijd met me mee op de reis door de rest van mijn leven. Het geeft me de kracht, de energie en het vertrouwen om te blijven dromen en om nieuwe andere dromen en uitdagingen, die op het oog onmogelijk lijken, achterna te gaan en aan te gaan. Believe in the power of dreams. Het lijkt me een mooi motto!
