Het bijzondere verhaal achter een persoonlijk schilderij in opdracht

Lichtpuntje 222: gedenkwaardig schilderproces

“Nou…ondanks dat het hele huis al vol hangt met abstracte schilderijen, wil ik wel een echte ‘Marloes’ hebben.” Dat bericht stuurt twittervriendin E. me naar aanleiding van de blog, die ik schreef over het bijzondere schilderij in opdracht, dat ik maakte voor mijn ouders.

“Echt?” tweet ik verbouweerd terug.
“Ja, echt!” antwoord E..

Ruim een week later hebben we elkaar aan de telefoon om de ins en outs van dit schilderij in opdracht te bespreken. Er is meteen een klik. We beginnen te kletsen alsof we elkaar al jaren kennen. Zóveel herkenning. Zóveel overeenkomsten. En ook nog dezelfde humor. Heel bizar maar vooral erg bijzonder.

Natuurlijk hebben we het ook over het schilderij. E.beschrijft haar ideeën wat betreft het formaat, de materialen en de kleuren. Abstract, verstild en rustig zijn de kernwoorden.

En ook het thema is heel helder. E. vat het in één zin heel mooi samen.

Dit schilderij staat voor een periode vol ups en downs én voor een nieuw start in mijn leven.”

Wat een eer dat ik dat mag gaan proberen te verbeelden.

Spreekt mijn stijl van schilderen je aan?
Ben je op zoek naar iets persoonlijks voor aan je muur?
Wil jij ook een schilderij op maat, dat ik speciaal voor jou schilder?

Overweeg dan een schilderij in opdracht te laten maken.
Schroom niet om geheel vrijblijvend contact op te nemen.
Je kunt hier alvast lezen hoe het in zijn werk gaat.

Inspiratie

Vrijwel meteen na het gesprek begint de inspiratie te stromen en dat houdt de dagen erna niet meer op. Wat is het een gaaf lichtpuntje om deze passie en het bijbehorende plezier in mijn diepste binnenste te voelen.

Eerst maak ik een inspiratiecollage. Daarin is één foto extra bijzonder, die met de veertjes erop. Hij staat voor veerkracht. Ik heb namelijk mateloze bewondering voor de manier waarop E. de stapel narigheid, die ze de afgelopen jaren voor haar kiezen heeft gekregen, is aangegaan.

Niet weglopen voor het donker en alle rottige, heftige gevoelens, die daarbij horen, maar ze stap voor stap aanpakken en doorleven en daarbij steeds vastbesloten zijn om weer in het licht uit te komen. Dat zal ander licht zijn dan voorheen, maar dat kan nog steeds mooi licht zijn. Heel knap vind ik dat!

Voorstel

Die ontwikkeling, de beweging en het vooruitzicht wil ik weergeven. Ik maak een voorstel, waarin ik opper om met oude spijkerbroeken van E. en haar partner te gaan werken. Dat vindt ze een goed idee want “de oude herinneringen neem ik mee in mijn nieuwe leven.”

Heel toevallig treffen we elkaar een paar dagen later tijdens de boekpresentatie van een andere twittervriendin A. in real life. Het is voor ons allebei het eerste uitje sinds lang.

In de korte tijd, die we elkaar kunnen spreken, kletsen (en lachen!) we honderduit. ik. Én ik krijg ook 2 Amerikaanse spijkerbroeken met een bijzonder verhaal.

Schilderscanvas maken van oude spijkerbroeken

Ze liggen eerst een tijdje in mijn woonkamer. Pas na ruim een week durf ik de schaar erin te zetten. Heel voorzichtig knip ik eerst één pijp af en later de volgenden. Ik torn ze los en strijk ze glad.

Met de losse lappen, die ik nu heb, ga ik puzzelen en spelden. Beide spijkerbroeken hebben genoeg lengte voor de hoogte van het schilderij, maar de breedte wordt kiele kiele met 2 pijpen.

Dus bestel ik eerst de spielatten en timmer het spieraam in elkaar. Dan kan ik het beter beoordelen. Als ik de lap spijkerstof, gemaakt uit één pijp van hem en één van haar, erop leg, blijkt dat ik inderdaad in de breedte nog net ietsje meer nodig heb.

Ik speld de helft van zijn tweede pijp aan de andere kant van de pijp van haar. Ze heeft nu als het ware aan beide zijden bescherming van hem. Wat een mooie symboliek!

Als ik na een nachtje slapen nog steeds vind dat het zo goed is, naai ik de lappen aan elkaar. Op de achterkant stik ik als verrassing de merklabels, die ik van beide broeken heb afgehaald. Dat lijkt me een mooie herinnering aan oude tijden.

Tenslotte span ik de lap spijkerstof op het spieraam. Een schilderscanvas van de oude spijkerbroeken van E. en haar partner is geboren!

Prepareren en pech

Als ik het doek na een week (ik moest er eerst even naar kijken…) voorzie van een paar lagen caparol, krijg ik te maken met een tegenvaller. Er zit elastan in de broek van E, weliswaar maar een miniscule 2%, maar dat is genoeg om flink te gaan bobbelen.

Er zit niks anders op dan het hele doek van het spieraam te halen en helemaal opnieuw op te spannen. Het is een helse klus, die ik ook best een beetje spannend vind, maar het komt gelukkig goed. Weg zijn de bobbels, het doek is weer glad!

Rafelrandjes

Dan is het tijd voor de materie. Ik wil iets doen met de spiegelstukjes, die ik over heb van de sloopsessie van het oude Spoor van liefde, het schilderij, dat E. het meest aansprak van mijn vrije werk, en de rafelige restanten van de spijkerstof, die over is.

Op Sinterklaasavond leg ik de stukjes spiegel en daaroverheen wat repen spijkergoed puur intuïtief in een baan op het doek neer. Verbaasd constateer ik dat het eigenlijk heel goed ligt zo.

Als ik een week later nog steeds niet van gedachten veranderd ben, besluit ik op mijn eerste ingeving te vertrouwen en plak alles vast.

Van het resultaat maak ik een foto en deel die deze keer niet alleen met E., maar zet ‘m (met toestemming natuurlijk!) ook op mijn facebookpagina. H., die ik heb leren kennen via het medium met de blauwe F en met wie ik inmiddels een heel mooi contact heb, schrijft in haar reactie:

Ze zijn er, die rafelrandjes, maar van de draadjes kun je nog hele mooie dingen maken.

Zo is dat! Het is helemaal in lijn met wat ik met dit schilderij wil zeggen.

Omdat E. dol is op het strand en omdat pijn en beperkingen nou eenmaal altijd een beetje blijven schuren, breng ik rond Kerst over de spiegelstukjes en de spijkerstof nog een laag zand aan.

Daaroverheen gaan een paar lagen gesso. Nu is het klaar voor de verf, maar daar ga ik pas na de kerstvakantie mee beginnen. Eerst een paar weken afstand nemen.

Rust

Als ik er in het nieuwe jaar met frisse blik naar kijk, vind ik het spijkerbroekendoek (zo heb ik het inmiddels gedoopt!), als ik eerlijk ben, wat onrustig ogen.

Dat gevoel blijft bij me, ook na een paar nachtjes slapen. En dus ga ik aan de slag om het rustiger te maken. Het vergt engelengeduld en duurt eeuwen, maar ik hou vol. Mijn gevoel is namelijk heel sterk, dit moet dus gewoon gebeuren.

Ik haal draadjes, rafels en zelfs een heel stuk stof weg, ga het doek te lijf met schuurpapier en vul een aantal plekken op met een speciale pasta. Dat laatste doe ik ook bij de spiegelstukjes. Het voelt, wederom symbolisch, alsof ik ze lijm.

Diezelfde avond komt, alsof het zo moet zijn, op twitter een bericht langs over de japanse kunstvorm en eeuwenoude traditie Kuntsukuroi.

The art of repairing pottery with gold of silver lacquer and understanding that the piece is more beautiful for having been broken.

Iemand voegt eraan toe:

What once hurt you, now makes you more beautiful.

Helemaal in lijn met het thema van dit schilderij. Dat kan haast geen toeval zijn, zou je zeggen, net nu ik zo drastisch aan het ‘repareren’ ben. Het geeft me vertrouwen dat ik op de goede weg zit, deze fase hoort er kennelijk bij.

Stapje voor stapje wordt het beter, tot ik uiteindelijk, precies op de dag dat E. na een tijd van vreselijk wachten goed nieuws heeft gekregen, tevreden ben.

Boze ogen

Ik weet qua verf al een hele tijd wat ik wil. Een lichte kleur als basis omdat het leven ook met rafelrandjes en wat scherven in je rugzak licht en leuk kan zijn. En in het focuspunt rondom de scherven wat vergrijsde blauw- en lilatinten, de lievelingskleuren van E..

Zo gezegd, zo gedaan. Het resultaat is heel snel een heel eind in de goede richting. Zo vinden ook een paar vriendinnen, die langskomen en het schilderij toevallig zien. “Niks meer aan doen,” zeggen beiden.

Maar bij mij knaagt er iets. Als ik het schilderij op een prominente plek in mijn woonkamer hang en zowel in het licht als in het donker van alle kanten bekijk, zie ik wat er niet klopt. Het zijn net twee donker opgemaakte ogen, die je boos aankijken.

Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik wil juist dat er ruimte is voor licht en beweging, ook naar de toekomst toe.

Nadat ik een blog lees van E. over de achtbaan, waarin ze de afgelopen periode gezeten heeft, schiet me zomaar ineens te binnen wat er anders moet.

Er moet kleur over de hele jeansstrook, niet alleen rondom de spiegelstukjes en ik wil de lijnen, die toch al in de baan van spijkerstof zitten, meer gaan gebruiken. Ze als het ware voor het schilderij laten werken.

Dit is het. In een paar ochtenden maak ik het schilderij, puur op gevoel, af. Zou ik de blog van E. dan onbewust nodig hebben gehad?

Nu word ik wel blij als ik ernaar kijk. Het is gelukt om een rustig en verstild schilderij te maken, dat toch in harmonie is en boeiend om naar te kijken. En dat maakt me best een beetje trots. Ik doop het Rafelig licht.

Gave reactie

Een kleine week later rijd ik gezond gespannen richting de hoofdstad om het schilderij persoonlijk af te leveren. Eerst laat E. me haar prachtig ingerichte huis zien, dat inderdaad vol kunst hangt en staat.

Het ene stuk is nog inspirerender dan het andere. Ik kan mijn ogen er bijna niet vanaf houden. Dit is een gratis galeriebezoek, dat ik zomaar cadeau krijg. Wat een lichtpuntje!

Dan is het tijd om ‘Rafelig licht’ uit te pakken. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Maar de zenuwen zijn voor niks. E. reageert superenthousiast, vindt het prachtig en is zelfs ontroerd.

En daar krijg ik dan weer kippenvel van. Wat ben ik dankbaar dat ik dit mag doen. Het is zó bijzonder dat ik met iets wat recht uit mijn hart komt en waar ik mijn ziel en zaligheid in stop, anderen kan raken, beroeren en inspireren. Het is een gevoel dat ik niet goed met woorden kan beschrijven.

Thuis geniet ik met volle teugen na, helemaal als E. me appt dat het schilderij al hangt. “Het is alsof het er al jaren hangt.” Het is nog moeilijk te bevatten dat mijn maaksel een plekje heeft gekregen tussen al die mooie kunstwerken.

Als klap op de vuurpijl stuurt ze me een gedicht, dat haar gevoel bij Rafelig licht verwoordt. Het is wonderschoon. Ik krijg er tranen van in mijn ogen.

Rafelig Licht

Twee broeken, verbonden in een frame
Twee levens, verweven ineen
Twee scherven, gespiegeld in een ziel
De rafels in lagen, subtiel

Lichtpuntjes

Wat een boel lichtpuntjes waren er in dit proces, waarin ik best wel eens geworsteld heb, maar dat vooral heel bijzonder was. Om er een paar te noemen:

• Ik vond het geweldig om de wensen van E. te mogen vertalen naar een schilderij en dat dat goed is gelukt. Het is heerlijk om de inspiratie te voelen stromen. Dank je wel voor deze mooie kans en opdracht lieve E.!
• Dankbaar ben ik ook voor ruimte en tijd, die ik gekregen heb van E.. Daardoor kon ik echt mijn intuïtie volgen en dat kwam het resultaat ten goede.
• De blije reactie van E., toen ze het schilderij zag, en de berichten de dagen erna, die dat nog eens bevestigden.
• De klik, die er vanaf het begin tussen ons was, en die is in korte tijd gegroeid is tot een mooie vriendschap.

En in het verlengde daarvan: dat ik het UWV traject ben aangegaan en mijn droom om mijn schilderijen online te gaan verkopen waar heb gemaakt. Anders had ik dit allemaal nooit mogen meemaken. Ik ben zó blij dat ik me daarbij heb laten leiden door mijn hart en niet door mijn angst!

Dat is, naast het gedenkwaardige schilderproces, echt de moraal van dit verhaal. Maak je dromen waar. Wacht daar niet mee tot morgen. Het kan je zoveel moois opleveren en is zo verrijkend. Laat je leiden door je hart en niet door angst. Het leven is nu en niet morgen!

Spreekt mijn stijl van schilderen je aan, ben je op zoek naar iets persoonlijks voor aan je muur en wil jij ook een schilderij op maat, dat ik speciaal voor jou schilder?

Overweeg dan een schilderij in opdracht te laten maken. Schroom niet om geheel vrijblijvend contact op te nemen. Je kunt hier alvast lezen hoe het in zijn werk gaat.