Het mooie verhaal achter schilderij Spoor van liefde I

Lichtpuntje 219: prachtig proces

Spoor van spiegels I: het staat al een tijdje in mijn atelier voor een metamorfose. Maar ik aarzel, want is het niet zonde om een schilderij, dat pas 3 jaar oud is, over te schilderen?

Nee, dat is het niet, besluit ik. Die spiegelstukjes, die erop zitten, voelen niet meer goed. Ze moeten eraf. En dus ga ik gewapend met een schroevendraaier, hamer en waterpomptang aan de slag.

Schilderij Spoor van liefde I is te koop.
Wil je meer informatie? Of het filmpje over de tot standkoming zien? Kijk dan hier.

Met een flinke portie geduld en wat gedoseerd geweld krijg ik ze los. Ik voel me opgelucht en rustig. Dit moest kennelijk gebeuren.

Het doek eronder is gelukkig niet al te gehavend, alhoewel de scheuren, die ik er ooit in een boze bui in sneed, nog wel zichtbaar zijn. Hoe ga ik dat oplossen?

Recyclen

Eerst, zowel aan de voor als aan de achterkant van het doek, een paar lagen caparol erop. Daarna plak ik over de open plekken wat restjes linnen van een schilderij, dat ik eerder een transformatie gaf.

Vervolgens knip ik uit oude gordijnstof met een mooie structuur een flinke lading hartjes, die ik er ook overheen lijm. Tof om restjes zo te kunnen recyclen. Daar word ik altijd blij van!

Qua kleur wil ik iets doen met de vlammende, warme kleuren van de herfst. Daarom maak ik eerst een ondergrond van zonnig geel. Daaroverheen gaat een laag rood.

Ik twijfel. Eerst vind ik het helemaal niks, daarna lijkt het mee te vallen. Het glanst te veel. Misschien moet er wat zand door de volgende laag verf, schiet er door mijn hoofd.

Zo gezegd, zo gedaan. Het is beter, maar niet de oplossing. Het blijft onrustig. Ik probeer het weg te werken met extra spiegelstukjes en hartjes op strategische plekken, met het aanbrengen van cirkels en met andere kleuren rood, maar het is en wordt het niet.

Opnieuw beginnen

Steeds vaker en luider hoor ik een stem in mijn hoofd, die zegt dat het helemaal anders moet en dat ik opnieuw moet beginnen. Maar jeetje, dat is nogal wat. Durf ik dat? Ga ik daaraan toegeven?

Ja! Want na een fijne wandeling ben ik ineens (weer) aan het slopen. Alle stukken stof moeten er alsnog af. Het is zwaar werk en flink doorbijten, maar het lukt.

Stapje voor stapje trek ik hele lappen spijkerstof, juten en linnen los. Er komt een gitzwart doek uit mijn burn out tijd te voorschijn.

Maar op de een of andere manier is het niet pijnlijk of verdrietig. Het lucht juist op. Ik voel ruimte, licht en tevredenheid. Kennelijk was de tijd hier rijp voor, want ook de stekende pijn in mijn hoofd verdwijnt spontaan.

De conclusie is dat dit dus gewoon een goede actie was. Zo zie je maar weer: het creatieve proces neemt zijn eigen weg en gaat zijn eigen tempo. Dat kun je niet beïnvloeden. Daar kan ik nog een voorbeeld aan nemen!

Harten

Net als in begin blijven de scheuren goed zichtbaar. Dat wil ik niet, want daar heb ik geen behoefte meer aan en dat past niet meer bij me. Dat ligt achter me.

Daarom knip ik uit de pijpen van een oude spijkerbroek van mijn overleden man Pierre harten. Eerst bedek ik de stukken, die echt gehavend zijn.

Om de compositie meer gelijkmatig te krijgen, verdeel ik later de overgebleven harten over de rest van het doek. Het voelt alsof ik letterlijk liefde neerleg.

Als ik een dag later nog steeds vind dat het goed ligt, plak ik ze vast. Nu ben ik tevreden over de basis. Het is goed dat ik op mijn gevoel heb vertrouwd, compassie met mezelf heb gehad en opnieuw ben begonnen.

De volgende stap is zand erover. Waarom weet ik niet, maar ik doe het maar gewoon. Het is echt supergaaf. Als het opgedroogd is en er met mijn handen overheen ga, waan ik me even in een strandtent. Het voelt net als het zand dat daar altijd op de vloer en de tafels ligt.

Ik heb even tijd nodig om dit mooie maar pittige proces van de afgelopen weken te laten bezinken. Pas 2 weken later voel ik weer behoefte om verder te werken. Wat ga ik doen met de kleuren?

Spelen met nieuwe kleuren

Voorzichtig ontstaat het idee om te gaan experimenteren met nieuwe kleuren, met meer aardse tinten om precies te zijn. Dat wil ik al een hele tijd en dat moest nu maar eens gaan gebeuren.

Ik spuit een warme rood, lichtrood oranje, rauwe sienna en crème rechtstreeks uit de pot op het doek. Met zogenaamde Japanse plamuurmessen schraap ik het uit. Het geeft een heel leuk effect en is een prima ondergrond. Bovendien heb ik veel plezier in deze vrije vorm van werken.

Hier overheen breng ik vervolgens met een brede spatel in grote bewegingen een laag sienna met crème aan. Gewoon doen. Niet nadenken. Het hoeft niks te worden. Ik ben aan het spelen.

Zo gaat dat nog een aantal lagen door. Hier moet het donkerder, daar juist lichter, en ook nog wat extra rood graag. Het schilderij ontstaat zo spontaan en krijgt als vanzelf een doorleefd karakter. Precies waar ik zo van hou.

Als het na een paar weken een heel eind in de goede richting is, vind ik dat er alleen nog wat meer beweging, spanning en leven in moet.

Dat doe ik door hele dunne lagen aan te brengen en alle plekken van het schilderij, die me nog niet helemaal naar de zin zijn, plekje voor plekje door te werken.

Tenslotte schilder ik als bonus nog een quote achterop en dan is het af, dit schilderij, waar ik in totaal maar liefst 4 maanden aan werkte, en dat aan de ene kant een worsteling was maar me ook zoveel bracht. Ik doop in lijn met zijn voorganger Spoor van liefde.

Lichtpuntjes

Er waren weer een aantal mooie lichtpuntjes in dit schildertraject.

• Ik had tot twee keer toe een opgelucht gevoel na het slopen.
• Ik recyclede gebruikte materialen, waaronder een oude spijkerbroek van Pierre*.
• Ik had het lef om helemaal opnieuw te beginnen. Dat bracht me een werkelijk prachtig proces, dat me letterlijk en figuurlijk ruimte opleverde.
• Ik experimenteerde met nieuwe, andere kleuren en vond dat leuk. Zolang de tinten waar ik mee werk maar warm zijn en het ok voelt, is het voor mij goed.

Op naar de volgende metamorfose!

Schilderij Spoor van liefde I is te koop. Wil je meer informatie? Of het filmpje over de tot standkoming zien? Kijk dan hier.