Lichtpuntje 239: iets nieuws leren
“Ik wil graag een persoonlijk kunstwerk laten maken, waarin je de kern van mijn leven, mijn levensgeschiedenis verbeeldt.” Dat bericht stuurt Facebook vriendin H. me naar aanleiding van mijn blog over de mooie momenten in mijn leven.
Wat bijzonder! Mijn hart maakt een sprongetje van alweer zo’n bijzonder verzoek.
Als we gaan mailen blijkt dat H. heel veel nare en verdrietige dingen heeft meegemaakt, maar ondanks dat haar leven toch kleur weet te geven. Dat wil ze graag terugzien in haar persoonlijke kunstwerk.
De opdracht vormt zich stap voor stap. Uiteindelijk komen we uit op een middelgroot schilderij in roze/rood en een beetje groen met daarin veel perspectief en licht, zoals bijvoorbeeld in Gebroken hart en Hartig hart II.
Prachtige symboliek
Qua materialen kiest H. voor een combinatie van scherven, veertjes, stenen en stof. Ze staan voor de nare dingen en het donker, maar ook voor de veerkracht en het licht. De symboliek is prachtig. Ik krijg er kippenvel van.
Als het pakket arriveert, laat ik stuk voor stuk alles door mijn handen gaan, bekijk het met aandacht en sorteer het. Dat doe ik meerdere keren. Ik blijf schuiven. Gewoon omdat mijn gevoel dat zegt. Dit heeft tijd nodig.
Alsof het zo moet zijn, kom ik precies die dagen in Happinez een artikel tegen over edelstenen. Ik leer over de geschiedenis, de energie en de speciale betekenis ervan. Het helpt me een keuze te maken uit de grote hoeveelheid stenen.
Wil jij ook een persoonlijk kunstwerk laten maken, waarin jouw eigen verhaal verbeeld wordt?
Speciaal voor jou geschilderd met jouw eigen materialen erin en in kleuren, die jij mooi vindt?
Neem dan gerust contact op.
Dan bespreken we geheel vrijblijvend de mogelijkheden.
Gehavend hart
Een week later ga ik aan de slag. Ik knip hartjes uit de stof en sla de bordjes in scherven. Die laatste hussel ik met de veertjes en de stenen. H. had immers steeds al haar veerkracht nodig om het verdriet te kunnen handelen. Ze konden niet zonder elkaar bestaan.
Die mix van materialen leg ik een hartvorm op het hagelwitte doek. Als vanzelf laat ik een aantal openingen in het hart. Het hart van H. is immers behoorlijk gehavend, een heel hart klopt daarom niet voor mijn gevoel.
Zo laat ik het een aantal dagen sudderen. Af en toe loop ik er langs en schuif ik wat.
Na een week weet ik zeker dat ik tevreden ben en dus ga ik alles bevestigen. Dat vergt enig denkwerk en is nog best een klus, maar stapje voor stapje lukt het. Erna ben ik gesloopt. Letterlijk en figuurlijk. Dit schilderij raakt me. Ik kan (een deel van) de pijn van H. bijna voelen.
Als laatste geef ik de kleine hartjes en een bijzonder veertje een prominente plek in het grote hart.
Nu ben ik een heel eind op streek, alleen vind ik het oppervlak nog te glad. Dat past niet bij dit heftige verhaal. Het moet wat ruwer. Dus breng ik nog een laag zand aan. Nu ben ik wel tevreden!
Ik voorzie het geheel van een aantal lagen caparol en gesso. Het is klaar voor de verf.
Uit mijn comfortzone
Maar eerst de kleuren. Rode/roze, crème en groen dus. Die eerste twee zijn geen probleem. Daar heb ik vaker mee gewerkt, maar dat geldt niet voor groen.
Dus ga ik eerst experimenteren. Gewoon op een leeg stukje schildersdoek. Net zolang tot ik de juiste kleur(en) groen gevonden heb. Ik kies uiteindelijk voor een mix van donkerblauw turquoise en lichtgeel. Dat geeft de frisse maar toch zachte kleur groen, die ik zoek.
Als ik later dit probeerproces nog eens door mijn hoofd laat gaan, concludeer ik dat het weliswaar best een beetje spannend was om notabene voor een schilderij in opdracht uit mijn comfortzone te gaan, maar dat het me, zo stapje voor stapje, wel heel goed bevallen is.
Sterker nog: het smaakt naar meer! Op deze veilige manier is het namelijk leuk en leer ik ook nog iets nieuws, dat ik in de toekomst kan gaan gebruiken. Ik zeg: lichtpuntje!
In een flow
Op een dolce far niente zaterdag, een dag, waarop niks hoeft en alles mag, ga ik, terwijl de regen zachtjes tegen de ramen tikt, aan de slag met de verf.
Eerst een laag van warm rood, lichtrood metallic en crème. Met ruime bewegingen schraap ik het met grote paletmessen over het ruwe oppervlak. Het gaat als vanzelf. Ik zit in een flow. Wat een heerlijk gevoel is dat toch!
Het hart zelf laat ik nog even open. Daaroverheen breng ik later in fases een aantal lagen groen aan: donker, licht en alles wat daar tussenin zit.
Zo laat ik het even rusten. Tot ik op een onbewaakt ogenblik voel hoe het verder moet. Mooi is het toch hoe dat werkt. ‘Gewoon’ vertrouwen op de tijd en op mezelf en dan komt het vanzelf.
Ik breng diverse tinten roze aan over het groen van het hart, waarbij ik een paar plekken open laat. Ook de binnenkant van het hart pak ik aan. Die wordt lichter en ik maak de verbinding tussen de buitenkant en de binnenkant van het hart beter.
Intuïtief steentje
Nu is het een heel eind in de goede richting, maar toch klopt er nog iets niet. En eigenlijk weet ik ook wel wat. Er zit namelijk al een hele tijd in mijn hoofd dat er nog wat materiaal bij moet in het focuspunt. Om precies te zijn: een steentje.
Puur op intuïtie zoek ik er één uit en bevestig die middenin de 2 hartjes. Eromheen schilder ik een vage cirkel. Ik weet niet waarom, maar dit is beter. Zo klopt het!
Zacht hart
Het is tijd voor de details. Om goed te kunnen zien en vooral voelen wat er nog moet, hang ik het schilderij in mijn woonkamer. Daar is het licht net wat beter en kan ik het van wat grotere afstand bekijken.
In fases werk ik het grote hart hier en daar bij met roze en groen, breng verschillende lagen kleur aan op het steentje en het (bijbehorende) veertje en maak het daar rondom heen nog wat lichter met wit.
Het vergt geduld en tijd, maar uiteindelijk is, na nog 100.000 ieniemienie aanpassingen, het resultaat ernaar. Ik ben tevreden!
Als ik het schilderij nog een goed tot me laat doordringen, besef ik dat het geen gehavend hart meer is, maar een zacht hart geworden is.
Dat is ook precies hoe ik H. heb leren kennen. Ja, haar verhaal is absoluut verschrikkelijk en dat draagt ze voor altijd met zich mee – dat bagatelliseer ik niet -, maar ik heb vooral ook een zachte, lieve en hele wijze vrouw ontmoet. Dus noem ik het schilderij ‘Zacht hart’.
Schitterend
Een paar weken later, als H. voor een bezoek aan het ziekenhuis, toch in Utrecht, moet zijn, komt ze het halen. Het wordt een bijzondere ontmoeting.
Want ondanks dat we elkaar alleen via Facebook kennen, nog nooit in het echt gezien hebben en behoorlijk verschillende achtergronden hebben, beginnen we meteen te kletsen alsof we dat al jaren zo doen.
Voorzichtig pakken we ‘Zacht hart’ uit. “Het is schitterend. Schit-te-rend!” reageert H. zodra ze de voorkant ziet, gevolgd door een spontane omhelzing. Mijn hart maakt alweer een sprongetje en ik pink een traantje weg.
Later appt ze me: “ik ben geraakt door het schilderij, dat je hebt gemaakt. Wat heb je mijn leven op een ‘warme’ manier verbeeld. En dat van een leven vol ‘kou’.”
Het bezorgt me een grote glimlach en ik moet ervan blozen. Wat is het toch een geweldig lichtpuntje dat ik dit mag doen! Daarvoor ga ik graag een beetje uit mijn comfort zone.
Wil jij ook een persoonlijk kunstwerk laten maken, waarin jouw eigen verhaal verbeeld wordt? Speciaal voor jou geschilderd met jouw eigen materialen erin en in kleuren, die jij mooi vindt? Neem dan gerust contact op. Dan bespreken we geheel vrijblijvend de mogelijkheden.
