Abstract schilderij ‘Zee van vrijheid’: het vrije gevoel van het strand aan je muur

Het zit al een tijdje in mijn hoofd: een schilderij van de zee maken. Mijn abstracte versie daarvan dan wel hè.

En dat ga ik doen ook, nu er, na een periode van alleen aan opdrachten werken, weer ruimte is voor vrij werk. Gewoon volgen wat er in mijn eigen hoofd en hart gebeurt als ik aan zon, zee en strand denk.

Als iets me namelijk blij maakt, is het de kust en de vrijheid, die ik daar voel: het rollen van de golven, het ruizen van de wind door je haar, de oneindigheid van de horizon in de verte, het wuiven van het duingras en met je blote voeten in het fluweelzachte warme zand staan.

Zee van vrijheid is verkocht. Het heeft een mooie plek gekregen bij een stel uit onze hoofdstad. Hij gaf het haar cadeau voor haar verjaardag.

Ze schreef me: “Dank je wel voor de tips voor het ophangen van het schilderij. Het hangt inmiddels op mijn werkkamer en het is schitterend. Alsof er een raam op zee open staat! Ik ben er erg blij mee.”⁣

Tip: Wil je een soortgelijk schilderij? Overweeg mij dan speciaal voor jou een vergelijkbaar schilderij in opdracht te laten maken.

Aan de slag dus!

Duurzaam schilderscanvas maken

De ondergrond voor dit schilderij van de zee ga ik zelf maken van gerecyclede spielatten en oude spijkerbroeken. Eerst timmer ik 2 spieramen van elk 2 cm dik in elkaar. Die bevestig ik met houtlijm op elkaar. Zo ontstaat een mooi dubbeldik frame.

Van de pijpen van oude spijkerbroeken heb ik al eerder een grote spijkerlap gemaakt. Die span ik, het is wat passen en meten, over het spieraam. Met als resultaat een middelgroot 3D schilderscanvas van 80 x 100 cm.

Ik blijf het fijn vinden om duurzaam te werken, om van iets ouds, wat ik nog heb, maar niet meer gebruik, iets nieuws te maken.

Überhaupt, maar helemaal nu ik weet dat voor de productie van een spijkerbroek maar liefst 7000 liter water nodig is en dat het met verf vervuilde water vaak wordt geloosd in lokale rivieren. Het is mijn manier om een ieniemienie steentje bij te dragen.

Terug naar mijn maakproces. Omdat de spijkerbroeken flink afgedragen waren, zitten er wel wat gaatjes in het doek. Die repareer ik door er aan de achterkant stukken schilderslinnen en spijkerstof tegenaan te plakken.

Zo blijven aan de voorkant de slijtplekken zichtbaar, dat vind ik juist mooi, maar kan de verf er dadelijk niet meer doorheen.

Tenslotte breng ik, om het doek goed te prepareren, een flink aantal lagen caparol en gesso aan. Nu is het klaar voor gebruik!

Mooie herinnering

Op dit schilderij van de zee moet natuurlijk zand. Dat kan niet anders. Dus breng ik daar, vermengd met wat caparol, een flinke laag van aan.

Het is zand, dat ik ooit meenam van een heerlijk uitwaaiweekend met wijlen mijn man op Texel. Er zit dus mooie herinneringen aan!

Als ik aan het resultaat voel, waan ik me even in een strandtent. Het is net alsof ik daar met mijn handen over de tafels ga, daar ligt ook overal zand. Nu de zon er nog bij denken en dan is het plaatje helemaal af!

Het strand naar binnen halen

Dat geldt natuurlijk nog niet voor dit schilderij van de zee, want daar moet nog verf overheen.

Met brede schrapers (dat geeft een mooie structuur in combinatie met het zand) breng ik laag over laag over laag onderaan donker kobalt blauw aan, in het midden turquoise en in de bovenste helft veel wit met een vleugje lichte kobalt.

Die laatste werk ik meteen verder uit. Van het resultaat word ik blij. Dat geldt niet voor de onderkant, daar moet meer leven, spanning én reliëf in.

Dus breng ik daar nog een dikke laag zand overheen aan. Terwijl ik bezig ben schiet er door me heen: “als ik niet naar het strand kan, dan haal ik het strand wel naar mij toe.” Het brengt een glimlach op mijn gezicht.

Puur op gevoel

Gaat dit schilderij van de zee dan helemaal blauw en turquoise worden? Nee, dat vind ik toch een beetje saai. Geïnspireerd op 2 kaarten, die ik kreeg van lieve vriendinnen ga ik het combineren met een klein beetje roze.

Dus breng ik daarvan puur op gevoel en op mijn dooie akkertje (voel je de loomheid van het strand?) een schuine baan aan over de onderste helft. Daaroverheen gaan weer stroken kobalt en turquoise.

Die laatste werk ik later uit met meer wit en blauw erin, maar het wordt het niet. Het is te onrustig en ik krijg het niet goed. In een soort wanhoopspoging ga ik eroverheen met brede kwasten en werk ik van donker naar licht. Dat is nog niet wat ik wil, maar al wel beter.

Zo gaat het vaak. Als ik iets uitvoer, precies zoals ik het van te voren bedenk, wordt het niets. Pas als ik mijn oorspronkelijke idee durf los te laten, ‘gewoon’ ga doen en het creatieve proces zijn werk laat doen, ontstaat er spontaan iets moois.

Je zou zeggen: sla die eerste stap dan over, maar zo werkt het meestal niet. Sterker nog, ik heb de indruk dat ik die denk-,  worstel- en niet weten fase nodig heb, voordat ik bij de intuïtievere modus kan komen.

Bevrijdend gevoel

Het is tijd om het doek te verplaatsen van mijn atelier naar mijn woonkamer. Daar is het licht beter en kan ik het goed van een afstand bekijken.

Ik breng wat meer contrast aan in de onderste strook, maak de horizon een stuk donkerder en leg de grens tussen zee en land wat lager. Later vervaag ik die zelfs helemaal.

Het betekent dat ik mijn oorspronkelijke idee nog meer moet laten gaan, maar ik kan niet anders concluderen dan dat het goede verbeteringen zijn. Het doek kijkt nu logischer. Het krijgt wat weg van een verweerde mediterrane muur. En dat bevalt me eigenlijk wel. Loslaten loont!

Dan is het echt tijd voor de laatste details. Er moet nog wat meer verbinding komen tussen de onder- en de bovenkant en er mag hier en daar nog wat meer licht.

Geduldig werk ik door tot daar dat ineens dat fijne bevrijdende gevoel is dat het goed is zo. Dat het klopt. Dit is mijn abstracte versie van een schilderij van de zee.

Schilderij van de zee: Zee van vrijheid

Als ik tijdens het weekend van Bevrijdingsdag een paar dagen bij vrienden in Friesland ben, schiet, tijdens een wandeling door een prachtig natuurgebied, plots de titel door me heen.

Ik noem het ‘Zee van vrijheid’, naar het gevoel dat het strand me geeft, maar ook uit dankbaarheid en als subtiele hint dat wij hier in (een zee van) vrijheid mogen leven.

Thuis bekijk ik het nog eens van alle kanten en op verschillende plekken. In het licht, in het donker, op de foto, in kleur en in zwart-wit, het moet op alle manieren een boeiend schilderij zijn. En dat is het. Klaar!

Lichtpuntjes

Het was weer een hele reis, het maken van mijn abstracte versie van een schilderij van de zee. Maar wat een mooie! Eén vol lichtpuntjes.

Het is zó heerlijk om stapje voor stapje vanuit je hart iets te creëren. Dat je aan het begin een globaal idee hebt, maar verder nog helemaal niet weet waar het heen gaat.

Er blijkt maar weer eens dat, als je dan gewoon begint, je gevoel volgt en durft los te laten, je erop kunt vertrouwen dat mettertijd de volgende stappen zich vanzelf aan je ontvouwen en er uiteindelijk iets moois ontstaat.

Leve het creatieve proces! Het is net het leven…

Schilderij Zee van vrijheid is verkocht. Vergelijkbare schilderijen in dezelfde stijl zijn nog wel te koop. Bekijk ze nu in mijn webshop. Of overweeg mij een soortgelijk schilderij op maat te laten maken. Speciaal voor jou geschilderd in je favoriete kleuren. Voel je vrij om contact op te nemen. Ik help je graag!