Zo kreeg ik weer schilderinspiratie

Lichtpuntje 159: fijne schilderplek

De wijnkistjes schilderen.
Het zoemt steeds door mijn hoofd.
Maar ik heb met mezelf afgesproken dat ik niet aan een nieuw project begin.
Ik ben immers aan het bijkomen van een zwaar verhuisjaar.

En daarbij, die kistjes kunnen toch wel even wachten?
Dat heeft geen prioriteit nu, toch?
Ik kan ook best schilderijen maken zonder dat de wijnkistjes, waar mijn schildersspullen inzitten, een kleurtje hebben?
Dus duw ik de gedachte weg.

Tot ik me bedenk dat die kistjes misschien wel ergens voor staan.
Een opmaat zijn voor wat anders.
Net als het mappenproject en het maken van fotocollages ooit, zonder dat ik het vooraf wist, een functie hadden in mijn rouwproces.

En dus maak ik een stappenplan en ga aan de slag.
Schuren, ontvetten, gronden, schuren, ontvetten, aflakken, schuren, ontvetten en aflakken.Strijk voor strijk.
En dat 17 keer.
Grotendeels met restjes verf, die ik nog had uit mijn oude huis.

Het saaie eentonige werk doet me goed. Gewoon alleen maar focussen op het schuurpapier, het schoonmaakdoekje en de kwast. Het heeft in al zijn simpelheid iets rustgevends en werkt meditatief en helend. Langzaam komt er ruimte in mijn hoofd. Wat een lichtpuntje!

En elke keer als ik weer een paar kistjes klaar heb en ze inruim met schildersspullen word ik blij. Het staat echt gaaf en brengt enorme rust in mijn schildershok van nog geen 3 bij 3 meter. Daar heb ik kennelijk behoefte aan. Best vreemd want in mijn vorige huis was mijn schilderszolder een georganiseerde chaos en dat vond ik prima.

Als ik hierover iets post op mijn facebook pagina, antwoordt facebookvriendin H. heel treffend:

Ik denk dat je in een nieuwe omgeving de creatieve stimulansen soms op een andere manier ‘moet’ organiseren om geïnspireerd verder te kunnen gaan. Een nieuwe plek kan om een andere vormgeving vragen dan de vorige.”

Het is een eye-opener. Ze heeft gelijk. En dus ga ik door. Als de wijnkistjes klaar zijn, maak ik ook de prikbordjes, 2 krukjes en een ladenkastje roomwit en bestel weckpotten om mijn materialen (zoals zand en tegellijm) in te bewaren.

Het resultaat is verbluffend: een heerlijk rustige kamer met mijn schildersspullen overzichtelijk geordend, waarin ik me echt op mijn gemak voel. Ik ga er steeds weer even zitten. Gewoon de plek voelen en uit het raam staren naar de eendjes, die langs zwemmen.

Als vanzelf begint de schildersinspiratie weer te stromen. Ik krijg een idee voor een doek, waar ik in mijn oude huis maar niet verder mee kwam, en heb ook zin om aan een nieuw schilderij te beginnen. Als ik voorzichtig aan de gang ga, gaat het bijna vanzelf. Wat een lichtpuntje! Het maakt me blij, want oh, wat heb ik dit gemist!

Dit klusproject bracht me dus onverwacht veel lichtpuntjes: 17 roomwitte wijnkistjes, een fijne, rustig ogende plek om te schilderen, ruimte in mijn hoofd en nieuwe ideeën. Wat ben ik blij dat ik naar dat terugkerend stemmetje in mijn hoofd heb geluisterd!